Geduld

 

Zij, hierboven op de foto,  moet geduld hebben.

Ik moet ook geduld hebben.  Dat werd me niet letterlijk gezegd bij de laatste controle in het ziekenhuis gisteren. Maar de bedoeling was duidelijk. 

Geduld, want het kan wel een jaar duren met die schouder. Een jaar voor ik pijnvrij ben . 

Ik was in de veronderstelling dat er weer een foto gemaakt zou worden, maar dat was niet het geval. Het was een korte beoordeling van de bewegingen die ik al dan niet kan maken. 

'Kunt u uw arm omhoog krijgen? Nu zijwaarts. Heel goed. En hoger? Nog hoger? Kunt u hem op uw rug brengen? Mag ik even knijpen? Pijnlijk? 

Nou zo'n onderzoekje dus en dat was het . Een arts in opleiding en die moet dan daarna nog even overleggen met de chirurg, zijn baas. 

'We willen het hierbij laten, maar u kunt altijd bellen als het niet gaat en u merkt helemaal  geen verbetering meer'. 

Ik blijf een beetje zitten met de onvoorspelbaarheid van de beweging. Dus bijvoorbeeld de ene keer trek ik de deur dicht en voel weinig. De volgende keer doe ik precies hetzelfde en kan door de grond zakken van de pijn. 

Er zit niks anders op. Ik beschouw de ellende maar als afgedaan en keer die de rug toe. Net als zij hieronder!

Ria A.-S. Wil je mij je adres sturen? Voor de Kandinskykaart? bettievdgriend@hotmail.com 

Niet meer dan zeven

 Ik hou weer eens even een foto-opruiming. Foto's die ik leuk vind, of raar, of wat dan ook en die ik om een of andere reden heb bewaard. Het mogen er nooit meer zijn dan zeven. 

Laat ik beginnen met Dennis. Dennis Kraay om precies te zijn. Hij houdt van een beetje versieren en dat vind ik hartstikke leuk.

Ik merk dat ik naast een enkele kraai, best veel teksten fotografeer. Ik vond dit bijvoorbeeld wel een hele mooie:

Bij de volgende kun je misschien  een vraagteken zetten, maar misschien ook wel niet: 

Deze zag ik in de tijd van de grote vrouwendemonstratie in Amsterdam

En als het nou toch over 'risen' gaat:

En zo ben ik alweer bij nummer zeven, dus voor je al te optimistisch wordt over het mooie voorjaar: 

De Kandinsky van maart

 Hier is de kaart van maart van mijn Kandinskykalender. Ik haalde de kaart er af en legde hem even neer. 

Zo: 

En toen vroeg ik me af of de kaart zo bedoeld was. Want het kan natuurlijk ook zo:

En dan zijn er nóg twee mogelijkheden: 

Dat was nog even leuk schuiven en kijken. En uiteindelijk besloot ik hoe ik de kaart moest zien. Pas daarna ben ik gaan kijken. Op de achterkant stond een titel en daardoor kon ik het opzoeken. 

Probeer het eerst even en ga daarna heel ver naar beneden scrollen want daar vind je die titel en hoe de kaart gezien moet worden. 

Deze kaart gaat verstuurd worden en als jij nou van Kandinsky en/of post houdt, laat me dat dan even weten in de reacties en wie weet misschien ben jij dan degene die de kaart in de bus vindt. Hopelijk, want dat kan wel eens mis gaan. Kijk hier maar eens:  Klik 

Wassily Kandinsky, 1866-1944. Komposition nr 350. En nr 3 is de juiste. 

Relax

 

Op Station Sloterdijk, moest ik overstappen en ik liep een klein beetje te stressen want ik had maar drie minuten voor die overstap en mijn trein had onderweg stil gestaan en kwam later aan. Rennen dus! 

Toen ik op het juiste perron stond, was de trein die ik moest hebben er nog niet eens. 

Dus ik haalde diep adem en deed wat er staat. RELAX. 

Het was een goed advies en ik ga me er vandaag ook aan houden. Denk ik. 

Linking to Sami's Colourful World 

Selfie

 

In het Parool stond een interview met Frank Carmiggelt (82), de zoon van Simon Carmiggelt. Er is een nieuw boek verschenen, vandaar.  Ook Sylvia Witteman besteedde aandacht aan Carmiggelt. 

Dat is allemaal logisch. 

Dezelfde dag, maakte ik een lange wandeling. Ik was al moe toen ik er aan begon en dus was ik blij met het boekenkastje waar ik onderweg langs liep. Even een korte pauze om bij te komen. 

Allemaal niks, behalve dit boek, dat ik dus mee nam. Echt dezelfde dag hè. 

Het boek is uit 1989 en bevat verhaaltjes waarin Carmiggelt zelf min of meer centraal staat. Ik ben nog niet begonnen, maar ik ga het zeker lezen. Ben wel benieuwd. Houdt Carmiggelt stand na zoveel jaar? 

Maar het gaat me nu even om de tekening op het omslag. Dat is toch gewoon Carmiggelt, zoals mijn generatie zich hem herinnert. Die kop, dat beetje spottende, dat scheve, dat... 

Echt steengoed. 

Ik ging meteen kijken wie deze razendknappe tekening heeft gemaakt. Verrassing, het was Carmiggelt zelf. Dat kon hij dus ook. 

En de tekening, die mag in mijn Pinterestverzameling zelfportretten. Het zijn allemaal portretten die ik zag in verschillende musea. De verzameling staat hier: klik 

De redding

Van Judith Koelemeijer las ik eerder 'Het zwijgen van Maria Zachea'. Met plezier.  

Dít boek, De Redding,  is het moetje voor de volgende bijeenkomst van onze leesclub. Een van de leden was zo lief om het bij mij thuis te brengen. Ik las het meteen. Een klein boekje, 121 bladzijden. 

Leah, een 70-jarige vrouw is op weg naar een lezing en parkeert haar auto,  ondanks de winterse gladheid,  aan de rand van de Leidsevaart. De auto glijdt het water in en zo gaat Leah de verdrinkingsdood tegemoet. Ze kan niet zwemmen. 

Leah probeert van alles, maar het baat niet. Als ze naar buiten kijkt en naar boven,  ziet ze dat de kade vol staat met toeschouwers, maar niemand doet iets. 

En dan,  als Leahs tijd bijna op is, is daar ineens Mirjam, een jonge studente. 

Zij was op weg naar dezelfde lezing, zag het gebeuren vanaf de overkant van de Leidsevaart, bereikt een brug en rent er over en er op af. Mensen staan te filmen, kijken, lopen weg en doen niks. 

Mirjam wel, zij gaat te water.

Mirjam redt Leah, net op het nippertje. 

Als alles weer een beetje normaal is, ontmoeten de twee vrouwen elkaar. In hun omgeving heerst opluchting, maar de beide vrouwen worstelen nog lang met de gebeurtenis. Leah bijvoorbeeld voelt zich geen slachtoffer maar dader. Mirjam kan niet begrijpen waarom geen mens reageerde toen er hulp nodig was. 

De 'tewaterlating' zo noemen de vrouwen het, is echt gebeurd. De redding ook. 

Een aantal jaren later sprak  Koelemeijer uitgebreid met de vrouwen. En weer heel wat jaren later, vijftien jaar later,  opnieuw voor dit boek. We leren de twee vrouwen Leah en Mirjam goed kennen. 

'Lot, toeval, kwetsbaarheid en de vraag wat zou jij doen voor een mens in nood?' Zo staat het op de achterkant en dat is wel ongeveer samengevat wat ik er bij dacht.

Een interessant, boeiend en goed geschreven verhaal

Ps: Ik had een tante die,  als er ergens aan een kade geparkeerd moest worden,  al vóór het  inparkeren uitstapte. Tot woede van mijn oom en tot plezier  van mij. Ik denk nu dat ik voortaan ook eerder uitstap als er ergens aan een gracht geparkeerd gaat worden!

 

Wat lief!

 Mijn oude maatje van school, Marieke, degene die mij heel veel leerde, op het gebied van speciaal onderwijs, en op wie ik zeer gesteld ben, doet aan diamond painting. 

In haar huis is veel te zien van wat ze met die piepkleine kraaltjes en die techniek gemaakt heeft. 

Ze heeft mij al vaak verrast met een fraaie diamond gepainte kaart. 

 

Maar nu verraste ze mij nog meer. Ze bracht namelijk twee mappen voor me mee. 

Multomappen, met daarin een variëteit aan diamond painting werkjes. Allemaal even netjes en mooi gemaakt. Met op de achterkant een tekst in duidelijke letters over het werkje. 

Marieke weet dat ik een schoonzus heb die in een verzorgingshuis woont. Zij, mijn schoonzus is dement. 

Ze woont helaas niet in de buurt en we bezoeken haar ongeveer iedere twee weken. Dat zijn vermoeiende dagen.  Ik vind het soms lastig, we hebben niet altijd wat te zeggen. Maar ze licht op als ze ons ziet en dat is wel fijn. 

Marieke wist dat dus en die mappen... nou ze dacht dat is misschien iets voor de mensen in dat huis. Mijn schoonzus heeft een fijne kamer, maar er is ook een huiskamer waar gegeten wordt en koffie of thee gedronken. Daar zitten dan meestal twee vrouwen en twee of drie mannen. Je zou het met een beetje goede wil gezellig kunnen noemen. Soms zitten we daar gewoon een beetje te zingen met die groep. 

Ik vroeg aan de leiding of ze het een goed idee (Mariekes idee) zouden vinden om die mappen eens neer te leggen en te kijken wat er gebeurde. 

Of het misschien een aanleiding tot een praatje zou kunnen zijn. Ze keken en het leek ze meteen een prima idee. (Ze waren trouwens ook vol lof over de werkjes). 

Enfin, ik legde de mappen neer en liet er iets uit zien aan een van de vrouwen. Die bekeek het aandachtig, meldde dat ze van mooie dingen hield en keek verder. 

Een van de andere vrouwen keek in de andere map en zij herkende van alles. 'Die huizen, dat is in Amsterdam en dat zijn zonnebloemen'. 

Het was heel mooi om te zien hoe ze keken. Mijn schoonzus had zich terugetrokken op haar kamer en ik weet nog niet hoe zij er op reageerde. Dat zal de volgende keer wel blijken. 

Voor nu was het dus al een succes. En hoe lief is het dat iemand zoiets bedenkt!!!!

Bloggersbijeenkomst

 

Kijk, dit zie je als je in Bar Beton zittend, uit het raam kijkt. Een restaurant/vergaderplek op de eerste verdieping van station Den Haag Centraal en pal tegenover de plek waar de treinen aankomen. Els had daar een plaats gereserveerd voor zeven bloggers. Bloggers die we onze blogvriendinnen noemen. Kijk dit zijn ze allemaal. 

Er horen ook nog twee mannelijke bloggers bij deze club, maar die waren verhinderd. 

Op twee na kennen we elkaar al jaren, via de blogs natuurlijk, maar ook in het echt door vorige bijeenkomsten. Het voelt altijd heel erg vertrouwd. Deze bijeenkomst is er een waar ik me van tevoren echt op verheug! (Blog)vriendinnen!

Toen ik uit de trein stapte en door het poortje was, zag ik Els al staan. Vervolgens stonden we sámen te kijken en te wachten.

En dat wachten was deze keer op Mieke en Judy. Zij zouden dit jaar voor het eerst aanwezig zijn. 

Mieke voelt voor mij alsof ik haar al heel mijn bloggersleven ken. Maar in het echt zag ik haar nog nooit. Toen ze aankwam herkende ik haar wel onmiddellijk. 

Toen stonden we dus met z'n drieën te wachten. Spannend, omdat we Judy niet kenden. Zij zet eigenlijk geen foto's van zichzelf op haar blog. Dus vroegen we aan verschillende voorbijgangsters of ze Judy waren. Maar ze was het telkens niet. 

Enfin, op een gegeven moment keek ik naar boven en achterom en zag voor het raam de ruggen van Emie en Marthy. Toen zijn we naar boven gegaan en bleek Jeanne er ook al te zijn. 

En daar kwam Judy ook aan. Onze eerste kennismaking met haar. 

Vervolgens koffie en ieder bleek een cadeautje gemaakt te hebben voor alle anderen. Zo ontzettend leuk en zo creatief. Een prachtige zelf geschilderde boekenlegger, een mooi gemaakt doosje (met paaseitjes er in), nog meer paaseitjes bevestigd aan drie prachtige foto's. Een zakje Oost-Indische kers, een zakje boterkoek en een mooi genaaid zakje met daarin een hoesje met papieren zakdoekjes. 

Wie ons volgt kan nu denk ik bedenken wie wat had gemaakt en meegenomen. Mijn cadeautje was trouwens een Hoornse Broeder. 

(Kennelijk moet ik meer dan ik dacht wennen aan mijn nieuwe telefoon, want dit was helaas nog mijn beste foto van al die cadeautjes. Geloof dus maar gewoon dat het erg leuk was allemaal). 

Koffie en praten, nog meer koffie en praten. Een lunch en praten. En dat was zoals altijd super! 

De hele dag was fijn, dankjulliewel blogvriendinnen en  hopelijk tot een volgende keer!

En Fanfare

 

Ik ga graag naar de film en ik hou van verschillende genres. 

Het hoeft niet altijd bloedserieus te zijn en ernstig en ook niet altijd leve de lol. 

Ik hou juist erg van afwisseling tussen de verschillende genres. Eigenlijk net als in boeken. 

Zo zag ik laatst de nieuwste Bridget Jones film. In de gewone bioscoop, Vue,  met een beker popcorn op schoot. Oh nee, niet op schoot, in de daartoe bestemde houder aan de stoel. 

En ik had een leuke avond. Bridget Jones, prima gespeeld als altijd door Rene Zellweger trouwens. Een vrolijke film

Ik zag ook de serieuze en ernstige film: I'm still here. In onze Cinema, zonder pauze en zonder wat dan ook. Ook een prachtige avond want een prachtige film. 

En nu zag ik in de Cinema weer een geweldige film. Een soort tragie-komedie en precies wat dat woord zegt: een film met een lach en een traan. In mijn geval overigens met een heleboel tranen. 

Zo'n film die een beetje een zure recensie krijgt in de Volkskrant en waarvan ik dan denk,  na de trailer gezien te hebben, dat ik hem toch wil zien.  Kan mij de Volkskrant schelen.

Het verhaal: 

Omdat een man  ziek is moet hij op zoek naar iemand die beenmerg wil afstaan. Zijn zus komt niet in aanmerking, want zij blijkt bij onderzoek zijn zus niet te zijn. Dan komt hij er achter dat er een broer is. Dat hij een broer heeft.  Een onbekende broer,  opgevoed in een andere familie en dat wisten ze niet van elkaar 

De zieke broer is dirigent van een orkest en wereldberoemd. De andere broer is kok in een fabriekskantine en speelt trombone in de fanfare. 

Meer zeg ik er niet van. Maar je kunt zo wel begrijpen dat het om nature vs nurture gaat, om klassenverschil, opleidingsverschil,  om pech en geluk en om liefde. 

Ook deze film raad ik aan. Ik vond de twee broers allebei heel erg goed spelen en ik werd een heel klein beetje verliefd op de tweede broer, de trombonist. 

Voeg daarbij mooie muziek, tja dan heb je een mooie voorstelling. 

Op weg naar huis kwam ik een collega tegen. Hij en zijn vrouw houden ook van film, dat weet ik. Dus ik begon een enthousiast verhaal en kreeg van allebei bijval. Zij hadden er ook heel erg van genoten. Dus mensen, laat je niet tegenhouden door slechte kritieken. In dit geval niet en misschien wel nooit. Hoewel, dat weet ik ook eigenlijk niet. Nou ja...

Een zwaan met een druppel

 Een nieuwe telefoon, hoera... Deze loopt niet meer leeg na een halve dag. Hij maakt prima foto's, haarscherp. Kijk maar eens:

Zie je die druppel aan de snavel van de zwaan? Dat presteerde mijn oude telefoon echt niet hoor. Dus dat is wel heel fijn. De trucs moet ik nog leren, maar dat komt nog wel.

Minder leuk is dat er nog al wat veranderd is. Er is van alles weg, andere regels, voortdurend gedoe met wachtwoorden enz. enz. . Ik snap een heleboel niet. 

Maar toch ben ik blij. Vanwege die zwaan met die druppel. 

Ook, maar dat heeft niks met de telefoon te maken, omdat ik gisteren weer eens wandelde over het Klompenmaeckerspad en er tóch een groot tulpenveld (in oprichting) bleek te zijn. Ik had het helemaal gemist en zo'n veld,  is nou juist iets waar ik me heel erg op kan verheugen. Nog even geduld!

En nou ik het toch over tulpen heb: